Op dinsdag 21 maart 2017 heeft de Ondernemingskamer uitspraak gedaan in de TMG zaak. Ik zal mij beperken tot dat deel dat gevolgen heeft voor de positie van commissarissen in Nederland.
De uitspraak is in het voordeel van de raad van commissarissen beslecht. Weliswaar erkent de Ondernemingskamer dat commissaris van Puijenbroek “een persoonlijk tegenstrijdig belang heeft” rondom de biedingsstrijd, en dat “het zou naar het oordeel van de Ondernemingskamer denkbaar zijn geweest en mogelijk zelfs de voorkeur hebben verdiend — ter voorkoming van iedere schijn van belangenverstrengeling en ……om ook na 22 december 2016 de eerder gekozen gedragslijn te handhaven
en Van Puijenbroek niet te laten deelnemen aan vergaderingen van de raad van commissarissen”, doch die constatering is echter “onvoldoende grond om de geclausuleerde rol van Van Puijenbroek als commissaris vanaf 22 december 2016 aan te merken als een gegronde reden om aan een juist beleid te twijfelen, te meer daar Van Puijenbroek en de RvC de relevante regelgeving niet hebben overtreden (rtikel 2:140 lid 5 BW) en het daarover bepaalde in de corporate governance code (onder 2.7) en hij reeds geruime tijd niet meer deel nam aan de beraadslagingen van de RvC.”
De Ondernemingskamer neemt de raad van commissarissen en Van Puijenbroek in het bijzonder hiermee in bescherming. De conclusie is dat als je de regels strikt volgt, je rug als commissaris gedekt is, zelfs in het onderhavige geval, waarbij naar mijn mening los van een onaanvaardbare kennelijke belangenverstrengeling, tevens door de hervatte deelname van Van Puijenenbroek aan de RvC vergaderingen het consortium mogelijk een informatievoorsprong heeft gekregen, zulks met het risico van schendig van de regelgeving omtrent koersgevoelige informatie.
Mijn advies luidt dat je nooit in de positie van Van Puijenbroek wil komen te verkeren. In dit soort situaties moet je gewoon opstappen.
Voor de geïnteresseerde lezer hier de link naar de uitspraak van de Ondernemingskamer van het Gerechtshof Amsterdam.